2013/06/23

dzień ojca



Dzisiaj miałem rano wsiąść na rower i pojechać na Przełęcz Tąpadła pokibicować Kwiatkowskiemu. Tymczasem niemal bez ruszania się z domu byłem kibicem w pierwszym rzędzie. Zarówno żona, jak i Kwiatkowski wygrali. 

2013/06/21



Dzisiejszy wpis jest o tym, że to była zła noc, że śniło mi się, że mój pies do mnie gadał, że była burza i burza faktycznie była. Wszystko było, a chłodno zrobiło się dopiero pół godziny przed budzikiem, więc go olałem i wstałem dwie godziny później. Pojechałem się przejechać i pomyśleć. I chyba wolałbym nie siedzieć dzisiaj przed biurkiem.

2013/06/17

nagrobki i krasnal




Przez całą drogę ten utwór mi łaził po głowie. Lubię to - czasem wydaje mi się, że nic nie słyszę, ten monotonny szum w uszach wyłącza się i sunę sobie po szosie, co chwilę migają cienie rzucane przez przydrożne drzewa, a w głowie gra taka muzyka. To doświadczenie kompletnie z drugiej strony tego, co może mnie spotkać na wioskowym festynie. Tam robię wszystko, żeby nie słyszeć muzyki, a słuchać szumu wiatru.

:)

2013/06/15

kolarz drukarz cieśla kucharz

 Między Godzikowicami a Chwalibożycami. 15.06.2013

Skutek niezablokowania telefonu podczas wrzucania go w tylną kieszeń koszulki podczas jazdy.  Strasznie podoba mi się to, jak widać po szprychach (tu jechałem około 30 km/h) jak matryca sczytuje obraz, albo jak elektronika telefonu sczytuje obraz z matrycy. 

DK 39 Wiązów - Brzeg. Dzisiaj rano była absolutnie moja. Widziałem na niej dwa auta. Oba grzecznie mnie wyprzedziły w dużej odległości.



Dwa zdjęcia wyżej - droga pomiędzy wsią Owczary a Oleśnicą Małą. wąska nitka dobrego jeszcze asfaltu. Znalazłem ją jakoś przypadkiem jadąc skuterem tu w 2007 roku - wtedy była nówka. Teraz jest miejscami trochę gorze, ale przez chwilę można się poczuć jak Toskanii :) Przynajmniej tak sobie wyobrażam, bo w życiu nie byłem w Toskanii :)


Odrobina lajfstajlu. Od dwóch tygodni jestem obłudnym trawożercą. Obłudnym, bo mam buty ze skóry i jem ryby. Wspomagam się blogami innych trawożerców w kombinowaniu menu, niemniej takie małe miasto jak Oława nie gwarantuje dostępności produktów ad-hoc. Trzeba planowa i po dobre tofu jechać do Wrocławia. Więc kierując się antropozoficzną teorią Rudolfa Steinera - trzeba kombinować. Jak gotuję - nie próbuję, jak smakuje. To się albo czuje, albo nie, ale nie próbuję po prostu, jakoś mam do tego wyobraźnię.
W każdym razie dzisiaj robiłem szuwaks z bakłażana z ryżem basmati. Bardzo dobre, ale fota oczywiście w bw, bo aparat tak to zarejestrował swoją kiepską matrycą, że wygląda jakby komuś nie smakowało.

Szybki niemetryczny przepis (zmodyfikowany z bloga: http://www.jadlonomia.com/) dla 3 osób lub 2 bardzo głodnych

1. Na dużą patelkę wrzucam łyżkę masła i łyżkę oleju, na to taką średnią cebulę pokrojoną jakoś, ale nie poszatkowaną. Nie wysmażam jej, tylko niech sobie popyrka chwilę i dorzucam pokrojonego w kostkę bakłażana. Mieszam, bakłażan robi patelnię suchą, ale też go mieszam z tą cebulą i dorzucam 3-4 goździki, ze 20 ziarem pieprzu, solę i dorzucam pokrojone byle jak pomidory. Dzisiaj poszedł duży malinowy (co pachnie jak pomidor) i dwa przemysłowe (co nie pachną w ogóle). Mieszam, niech sobie pyrczy powoli, nie przykrywam niczym patelni. Dorzucam łyżeczkę curry, ćwierć łyżeczki kurkumy, pół kostki bulionu warzywnego bio i trochę płatków suszonych pomidorów.
2. Drugie pół bulionu warzywnego bio wrzucam do miseczki, zalewam szklanką wrzątku i wrzucam 4 kawałki suchych kotletów sojowych. Nasiąkają 10 minut. W tym czasie ryż - ugotować na jak napisali na opakowaniu. Odcedzić i ja zalałem go sosem jak do sushi (żeby miał jakiś smak) - kieliszek (taki do wódki) octu ryżowego, 2 łyżeczki cukru (ja użyłem ksylitolu) i ćwierć łyżki soli. Ugotowany i odcedzony ryż zalałem tym szuwaksem i lekko przemieszałem.
3. Po tym czasie sos (oryginalnie nazywa się curry, ale jadłem curry u Olejniczaków i wiem, że wg tego przepisu oryginalnego to nawet koło curry to by nie stało) jest niemal gotowy i pewnie go wyłączyłem. Nasączone wywarem z bulionu warzywnego bio "steki sojowe" (hit nazwy) kroję w paski i wrzucam na patelnię lekko posmarowaną olejem. prażę je chwilę i dorzucam do sosu, wlewając jednocześnie ten bulion, w którym się moczyły "sojowe steki". Zarzucam sos na gaz, popyrczy z 5 minut, bulion się zredukuje i pasza gotowa. Wygląda i smakuje super. "Sojowe steki" lepiej zastąpić lekko podprażonym tofu. Tak zrobiłem 3 dni temu.

2013/06/14

no i się wyklarowało

Polwica, 13.06.2013

Kończyce, 13.06.2013

Nowy cykl narodził się wczoraj. W sensie koncept. Będzie moją pierwszą długoterminową realizacją wykonaną całkowicie na cyfrze, bez negatywów, skanowania itp. Póki co - prace wywiadowcze, czyli dużo szosy. Niebawem zacznę realizację.

2013/06/12

tryliony kilometrów






Dzisiaj wykręciłem tyle kilometrów autem, że chciałbym w tym tygodniu tyle wykręcić rowerem. Ale znalazłem w sieci ładny dokument, a przynajmniej zapowiada się na ładny: http://www.youtube.com/watch?v=lcQxSCAkaZw

2013/06/10

plan na niedzielę


Po przejściach sobotnich burz, po połowie dnia spędzonej na wpatrywaniu się w chmury, trochę nie miałem odwagi, by cokolwiek zaplanować na niedzielę. Tym bardziej wobec tego, że prognozy, które uważam za najbardziej zbliżone do finalnego stanu pogody, ostatnio mnie zawodziły. Zbudziłem się w niedzielę jakoś przed 6.00 - mgła jak cholera - czyli pierwszy punkt prognozy się zgadza. Może pozostałe też się spełnią, a pozostałe wskazywały na to, że zanim zacznie się burza, mam czas do 12.00 na bezpieczną jazdę. Szybki sms do kolegi - kawałek pojadę w grupie, to zaoszczędzę trochę energii. Plan dość odważny jak na niepewną pogodę i jak na takiego trzepaka, jak ja - 122 km, około 4h - co oznacza dość wysoką średnią, dość mało czasu na przystanki. A mam jechać w dużej części po nieznanych mi szosach przez Stobrawski Park Krajobrazowy. No i przy okazji spalić trochę kalorii. Wyszło ponad 3000 kcal wg pulsometru.



Wracając do planu - przejechać kawałek na dużym ciśnieniu w grupie, potem na nieco mniejszym kontynuować trasę już samotnie. Szosa z Oławy do Jelcza to jest rzeźnia jeśli chodzi o jakość asfaltu (koleiny), natężenie ruchu i ogarnięcie kierowców. Jedyna możliwość, żeby przejechać nią bez stresu to niedzielny poranek. Dalej w grupie pojechaliśmy w kierunku na Mikowice. Okrojona ekipa poleciała na Namysłów, a ja odbiłem na Ligotę Książęcą/Minkowskie (tak, Opolszczyzna ma talent do dziwnych nazw miejscowości, ale i do ładnych widoków, nawet na płaskich odcinkach).

Ligota Książęca. Jest już niewiele wiosek, gdzie czuć zapach wsi. I to ten dobry zapach, bo jednak już jest więcej takich, gdzie albo czuć szambo wylewane poza szambo, albo nic nie czuć. Jeśli ktoś chce sobie przypomnieć, jak pachnie wieś, to powinien tam się wybrać. Czysto, miło i dobry asfalt.

Minkowskie. Wśród rozległych łąk kiedyś musiała to być niezwykła wieś z pięknym pałacem i wielkim gospodarstwem. Żal straszny, że nikt tego pałacu nie ratuje.

Miodary - ładna wieś z ładnie zachowaną architekturą, niemal nieskażona przeróbkami. We wczorajszym przedburzowym upale aż czuło się ciary przejeżdżając pod linią wysokiego napięcia. Przed Miodarami dość tragiczny stan drogi.

Cmentarz przy drodze wojewódzkiej 454 z Namysłowa do Opola. Co ciekawe - droga DK39, o której tu tak często pisałem, jest niemal bez ruchu, a ta nawet w niedzielny poranek jest pełna aut. W dużej części ma dobrą nawierzchnię, w gminie Pokój tylko była rzeźnia z naprawianym asfaltem - smoła i kamyczki, przez co moje opony wyglądały jak do przełaju.

Takie tam Miejsce.

Krogulna - ruiny młyna.

Ładza. Opolszczyzna pełna jest dość okazałych kapliczek. 

Droga Ładza - Popielów, nudna, że można się zabić. Niby teren parku krajobrazowego, ale wokół las od linijki - coś dla fanów macierzy, jeden zakręt gdzieś w połowie siedmiokilometrowej przecinki, do tego miejscami kratery, spękania, rytmiczne przełomy. Strasznie mnie ona zmęczyła, więc cisnąłem, ile wlezie. 

Wjazd do Popielowa. Strasznie urokliwe, poniemieckie, świetnie zachowane osiedle domków z małymi gospodarstwami.


Ostatnie zdjęcie z trasy. Potem już była walka z czasem, więc nie w głowie mi było focenie. Ale to musiałem. Nie to, że dla hejtingu, po prostu od kilku lat myślę o zdokumentowaniu polskich remiz. Te budynki czasami są tak dziwaczne, groteskowe, że dzielą architekturą na ogólną i remizową. Wyprzedzają nawet kościoły te z początku lat 90 ub. wieku. Co jest dość dziwne, bo jak żadnym innym wypadku, remizy teoretycznie powinny hołdować zasadzie funkcji narzucającej formę. Oczywiście czasem łączy też funkcje rozrywkowe czy kulturalne. Jeszcze musi to we mnie dojrzeć.

2013/06/08

dopieszczanie piątku

Miałem ten post dodać wczoraj, ale nagle rozpętała się mega burza, więc sobie odpuściłem i dla bezpieczeństwa wyłączyłem komputer. Za to prawie od dechy do dechy przeczytałem najnowszy numer RowerTouru. W każdym razie - co jasne - wczorajszy dzień zacząłem od roweru. Nie spodziewałem się, że rowerowym będzie niemal cały dzień. Jakoś wczesnym popołudniem bujałem się z synem po mieście. Przejechałem koło baru, koło którego mieszkałem przez 20 lat. Tu pierwszy raz piłem polo-cocktę, pierwszy raz jadłem golonkę barową, a jak miałem  kilkanaście lat, to tłukliśmy tu w bilarda. Biała bila była tak wyszczerbiona, że toczyła się łukiem, ale zabawa była. Kijki były za długie, bo stół stał w ciasnej kanciapie i jak się chciało za mocno uderzyć, to można było wybić szybę. Plecami do niego był zrośnięty drugi bar, ale tam nigdy nie jadłem. Nie wiem czemu. Zawsze było tam sporo ludzi. Ten drugi już nie istnieje, Marian się trzyma.



Jakoś koło 18.00 zadzwonił kolega, że jedzie w pobliżu, więc niespodziewanie udało się drugi raz wyjść na szosę. Bez ciśnienia bujaliśmy się po okolicy. Nie wiedziałem, że kilka kilometrów ode mnie jest wieś Kuny...


...ale to może dlatego, że nie ma tam asfaltu.

Soundtrack:

2013/06/07

Cztery dychy

Pobudka o 5.00, śniadanie, leżakowanie, potem przebieranie i jechanie. Dzisiejsza trasa jakoś mi się ułożyła tak, że jechałem przez dwie dość mocno niedocenione miejscowości. Jaworów położony na zakręcie w kształcie długiego skobla, a dalej, bo Bryłowie i Bryłówku są Miechowice Oławskie. Miechowice znam już długo - często tędy jeżdżę rowerem i często zabieram tu przyjaciół, żeby im pokazać ruiny kościoła i powoli stający się ruiną pałac o arcyciekawej i niespotykanej tu formie. Ale o nim innym razem. W każdy razie kiedyś przez Miechowice jeździły pociągi. Linia kolejowa przechodziła naprzeciw budynku szkoły, który teraz stoi pusty. Przynajmniej w jakiejś części - za szybko jechałem, by to dokładnie zarejestrować. Jakiś czas temu jadąc tamtędy wyobraziłem sobie samego siebie uczącego się w tej szkole. I tak jak wszędzie - pomimo, że byłem dobrym uczniem - cholernie nie lubię się uczyć i generalnie łatwo się rozpraszam. Szkoła na końcu wsi, otwarte okna w jakieś majowe przedpołudnie, za oknem hałas z łąki (świerszcze) i pewnie bym tak siedział i słuchał tej pani od geografii, ale najbardziej czekałbym na przejazd pociągu. Myślę sobie o tych dzieciakach, które w tej szkole siedziały przy oknach i gapiły się w pole czekając na pociąg, albo po prostu patrzących bez czekania. 

Mój ojciec odbywał praktyki na kolei jakoś pod koniec lat sześćdziesiątych i właśnie zawsze najbardziej czekał na ten moment, kiedy jadąc towosem ze składem jechali z Brzegu w kierunku na Małujowice (bocznica obsługująca lotnisko w Skarbimierzu) i dalej - Wiązów, Głęboka, tam zwrotnica i można było jechać na Jegłową i dalej do Przeworna. Majowe przedpołudnie, powolne przetaczanie się między pagórkami, zapach podkładów i smarów, oranżada i papierosy. 

2013/06/06

62 minuty i 22 sekundy

Tak jak sobie dzisiaj jechałem nieco ponad godzinę, bez ciśnienia jakoś. Chyba zbyt się cieszyłem tym, że po trzech dniach ściany wody udało się trafić na suchą szosę. W każdym razie dzisiaj mi w głowie grali Carbon Based Lifeforms z płyty Hydroponic Garden. Oczywiście jest na Youtubie całość. Świetna rzecz. Tak sobie w zeszłym tygodniu pogrzebałem w sieci za nimi trochę i fajną rzecz znalazłem u nich na stronie - otóż napisali, "że jeśli słuchasz ich muzy z sieci lub ściągnąłeś ją przez PTP, to nic nie stoi na przeszkodzie, byś nas dofinansował". Mniej więcej tak właśnie. Podobno też niebawem nie będzie fotografów. Nie będzie aparatów, tylko komórki. Kto wie.

Jest na to tylko jeden komentarz z połowy lat 90. ubiegłego wieku: https://www.youtube.com/watch?v=6hvfVO9qadY

2013/06/02

okno pogodowe. kto cię nie zabije, to chociaż przestraszy.


Od kilku dni z kilkoma ludźmi z forum szosowego ustawialiśmy wypad do Zlatych Hor, ale wszelkie prognozy pogody mówiły, że niedziela będzie do niczego. A na bank nie do rekreacyjnej jazdy szosą po szosie. Rano zatem przedłużając Dzień Dziecka pojechałem z Synem pojeździć tramwajami po mieście. Takie tam wspólne hobby. Czterolatek mnie zapytał, dlaczego ten dom taki brzydki jest. Opowiedziałem mu zatem historię polskiego powojennego modernizmu. W skrócie. Zrozumiał. Albo udawał. Zapomniałem już, jak nazywa się ten budynek, ale jest na ul. Kołłątaja we Wrocławiu i kiedyś Filip Springer opowiadał mi, jak ciężko było tam robić zdjęcie i że operacja skończyła się fiaskiem.

Ale koło 13.00 z jesieni zrobiło się na chwilę lato. Plan był taki:


Trzeba było się nieco przebrać w trakcie, gdyż nawet zrobiło się gorąco. Może to przez to, że wcześniej trzech debili z dekadowych furach mało nie zamieniło mnie w mokrą plamę. Dziwne, że jak ciśnie ktoś rozklekotaną, zgazowana omegą, albo królową lawet (laguną) czy oberpopularnym paskiem tdi, to musi zapierdalać i wyprzedzać. Za idiotami jechał człowiek w moim wieku, jaguarem nowiutki i z pewnością mocniejszym, niż te trzy dezele, i jakoś odjął nogę z gazu i ciurlał się za tym tico, żeby mnie nie stresować. A wszystkie dezele jechały z familiami na pokładzie. No i umcy-umcy też było.

Niestety mój telefon robi paskudne foty. Jakbym je wrzucił bez jakiekolwiek obróbki to by się tego nie dało oglądać. Dlatego większość fot, jakie wrzucam z niego w bloga, robię bez koloru i niszczę je kontrastem. Ale jak zobaczyłem to cudo, to musiałem ten wpis zrobić w kolorze. Smarchowice Śląskie.

A to między Mikowicami, a Przeczowem. Nadasfalt za unijny szmal. Tak, doceniam, żeby nie było, że używam i o tym nie wiem.

Czasami pojawiały się nawet lekkie podjazdy i długie zjazdy. Gdzieś między Smarchowicami Śląskimi, a Namysłowem.

Jeszcze kilka kilometrów i będzie nagroda - DK39, odcinek z Namysłowa do Brzegu. Mistrzowski.

Już na DK39. Naprawdę ładny dom. Szkoda, że tak mało ludzi ma odwagę na budowanie fajnych domów. Nie, musi być czerwony dach, pastelowy tynk akrylowy i ramki wokół okien. Jakby bez tego nie dało się być szczęśliwym.  


DK39 ma tę super cechę, że to świetna nawierzchnia, piękna okolica i bardzo małe natężenie ruchu. W niedzielne poranki zdarza się, że przez kwadrans nie minie mnie ani jedno auto. Popołudniem też nie ma ich zbyt wiele. 


Pełny czil. 152 uderzenia na minutę, non stop dobra prędkość. Prawie bezwietrznie.

Jedyny zły fragment DK39 - przejazd kolejowy w Rogalicach. I niech nikogo lepiej nie skusi zjazd na Biskupice Oławskie. Tam straszy.


To już prawie dom. Zerwał się wiatr i od Brzegu do domu (DK94) była lekka walka. Głodny, po kolejnej próbie zabicia mnie przez idiotę z umcy-umcy, dojechałem do mety. Jeszcze kilka kilometrów na rozjazd i jakoś okno pogodowe wypełnione. Chwilę potem patrzę na północ - chmury, szaro-buro i znów będzie źle przez co najmniej 3 dni. Ale to prognozy, wg których, dzisiaj miało nie dać się jechać rowerem.

Dla idiotów umcy-umcy, w ramach dokształcenia kilka rad:
1. Jak widzisz rowerzystę naprzeciwko, to nie wyprzedzaj. Rowerzysta ma dla siebie cały pas i jeśli go widzisz, to wymuszasz na nim dziwne zachowania, które mogą doprowadzić do nieszczęścia.
2. Jak jedziesz szybko, to przed autem tworzą się silne zawirowania i rzuca rowerzystą dość mocno. Pomyśl.
3. Najczęściej idioci umcy-umcy wg moich statystyk pociskają paskami, golfami i omegami. To, że macie po 90-130 KM to nie znaczy, że jesteście szatanami dróg. Chcesz zapierdalać? Jedź na tor.
4. Pomyśl, że poza umcy-umcy jest jeszcze IDM: http://www.youtube.com/watch?v=0wJHvOaJdi0


2013/06/01

Jak rzyć? Czyli sram już deszczem.

 Kibel w szpitalu na Borowskiej. Wrocław.

Opuszczony sklep meblowy. 

Makieta kolejowa. Dzień Dziecka w Jelczu. 

Kolej 1:1. Dzień Dziecka w pociągu.

Zaczyna mnie trafiać z tą pogodą. Niby nie ma się co napinać, niby przecież co to da, ale umówmy się - łapię już zdrowego wku...wa na to. Tyle planów, tyle wszystkiego, a każdy kolejny dzień ma być bardziej deszczowy od poprzedniego. I faktycznie wyjdzie na to, że trzeba kupić jakąś starą stalową szosę, żeby nie katować Delikatnego Ryśka. Trudno - z przyjemnością kupię sobie jakiegoś starego F.Mosera lub Raleigh'a. Może nawet go odpicuję. O - na przykład takiego singla. Idealny pomysł na rowerowe spędzanie długich, zimnych i deszczowych dni wiosny.