2012/07/30

zniedzieli

Caly tydzień czekałem na niedzielę, żeby rano wstać skoro świt, wsiąść na rower i dać upust marzeniom o bliskich wojażach. Wstałem o 9.30. Pięknie. Do tego na dworze wichura. I chmury deszczowe. Nic to. Jechać trzeba, choćby i po mieście. Zrobiłem plan - przejechać wszystkie ulice miasta, która znam wczesnego dzieciństwa.

Pojechałem na osiedle Chrobrego, od którego moje życie się zaczęło. Skrajna klatka różowego bloku. Na dole mieszkali Robert i Romek z matką, chyba był też Rafał (?) w rodzicami (jedynak). Była wielodzietna rodzina z rodzicami (pani, która z naszej klatki zmarła pierwsza, stawiała bańki wszystkim chorym dzieciom sąsiadów). Na piętrze mieszkała chyba Guciu, najstarsze dziecko w klatce i jego rodzice. I mieszkała taka Monika, co jej tato w czerwcu pod blokiem żenił truskawki prosto z syreny Bosto. Monika była starsza, miała czarne proste włosy i nigdy specjalnie nie zwracała na mnie uwagi, przez co mi było przykro, bo miała papugę, a one przecież gadają. Nad nimi mieszkało małżeństwo i oni mieli córkę, której imienia zapomniałem, a to dziwne, bo to była pierwsza miłość mojego życia. Platoniczna, bo starsza po kilkanaście lat. Moja miłość miała centkowanego boksera i ten bokser mnie nie lubił. Jeszcze wyżej mieszkała moja chrzestna z moim wujkiem i moim kuzynem. Mieli rottweilera o imieniu Atom. Atom w noc sylwestrową 1984-1985 ogryzł moją mamę w kolano (w czasie tańca, stąd ja mam przed tańcem na trzeźwo lekkie opory, jak moja mama). Vis a vis moich drzwi na trzecim piętrze (czyli czwartej kondygnacji) mieszkał sąsiad, co jak nie pił to był w porządku, a jak pił to nie wiadomo, bo znikał. Ale miał zegar z kukułką. Nad nami mieszkali ludzie, co dużo do siebie krzyczeli. Taki obraz mi został. Ja często siedziałem w oknie balkonowym w "dużym" pokoju" i bawiąc się klockami lego gapiłem się na miasto (bo widok taki był na "centrum"). Z tego okresu pozostał mi nostalgicznych charakter i lekki X jeśli chodzi o skrzywienie nóg. Bo tak ponoć źle siedziałem.



Teraz widoku takiego już by nie było, bo drzewa mocno urosły, widząc te dzieci w przedszkolu czułem się jak dzika gęś co z góry patrzy na zagrodę pełną białych gęsi z podciętymi lotkami.



Przedostatnie okno od góry. Wtedy nie było wieszaka na pranie, ale co wiosnę było gniazdo cukrówek i ja odliczający minuty do wyklucia młodych.



Boisko - mało wychodziłem, bo raczej siedziałem w domu i chorowałem. A jak wyszedłem to było więcej miejsca, bo stało może z 4-5 aut pod blokiem. Była łada niva (pierwsza w mieście), dacia 1300, którą mój tato sam zbudował w ciągu dwóch lat w garażu nad Odrą. Kiedyś jak była "moda" na zabawę kabzlami z saletrą to jeden "bączek" miał międzylądowanie na dachu ów dacii, ale nie było śladu. "Moda na bączki" była zaraz po "modzie na frotki " ze sklepu u prywaciarza, a tuż przed "modą na naszyjne saszetki z logo Coca-Cola ze sklepu u Ducha". Na tym boisku nauczyłem się jeździć na rowerze i tu miałem dwa pierwsze dzwony w 1985 roku. Ale za to najlepsze na podwórku.

2012/07/27

bosy



Wypadek rowerowy ze zderzeniem z sarną i kontuzja nogi, która była bezpośrednim następstwem tego wydarzenia nauczyła mnie chodzenia boso (żeby kostki nie puchły). Gdyby nie to, poranne wyjścia po bazylię do ogrodu nie były by tak fajne. A niebawem będą już ogrodowe malinówki, więc przyjemności więcej za jednym zamachem. Gdybym jeszcze miał gaj oliwny pod nosem, to byłby już szczyt szczytów.

Niedawno na Youtubie trafiłem na Low Roar. Doskonałe jak poranny bosy spacer po bazylię.

2012/07/24

kawałek tacklisty z mojej osiemnastki









Żadna rocznica czy coś, po prostu mi przez głowę przeleciało. Podobnie jak te piętnaście lat.

2012/07/22

Zoo











Tak samo wierzę w ratunkową misję zoo, jak w każdą inną - demokratyzację świata, martyrologię narodów i szczepienia ochronne.


2012/07/15

4404 kcal spłonęło w niedzielnym wietrze


Skrzypnik


Borek Strzeliński. Oczywista "oczywistość", ze to pomnik ku pamięci poległych w Pierwszej Wojnie Światowej, ale odkuto tablicę (lub nałożono obecną) i pomnik zmienił dedykację. Ogrodzenie zachowało pruskie symbole.


Gdzieś 10 km od Łagiewnik. Doskonale było widać góry, nawet oddaloną o około 90 km Śnieżkę.


Łagiewniki


Podjazd pod wiatr. Odpoczywam w cieniu i rzucam kurwami na "poziomy lub prawie poziomy ruch powietrza względem powierzchni ziemi" (Wiki). W tle - Radunia.


Dojechałem do Lasocina (część Rościszowa w Górach Sowich). 80 km, 4404 kalorie, miliard rzuconych przekleństw. Nigdy nie wybierałem się nawet na szybkie rundy przy tak silnym wietrze. Miałem w planie wjechać na Wielką Sowę, ale sił brakło. Jednak im bardziej było źle, tym szerszy uśmiech pod nosem.

Dla uspokojenia mój ulubiony utwór eterycznej formacji, której połowa składu to mój dobry kolega.

2012/07/13

Dawno temu



Źródło: Google Maps

Jakoś w 1989 roku w dość śmieszny sposób pierwszy raz byłem na kolonii. I ostatni raz zarazem. Wyjazd był dziwny, bo z Oławy do Głuchołazów jechaliśmy wysłużoną nyską (wraz z innymi dziećmi pracowników RSP - Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej). Na granicy przesiedliśmy się do czeskiej avii, która była minibusem - pseudominibusem, bo kierowca nie miał żadnego kontaktu z pasażerami, bo jechaliśmy na pace z oknami, siedząc na parkowych ławkach. Nocowaliśmy w Oseku nad Becvou, a na drugi dzień, już autokarem (normalnym) dotarliśmy do wsi Košetice. Mieszkaliśmy w internacie koło hipodromu. We wsi był sklep. W sklepie za 7000 ówczesnych czechosłowackich koron był magnetofon dwukasetowy Toshiba. I co dzień rano pani z miotłami jechała na babecie (taki charakterystyczny motorower) koło naszego miejsca spania. to było 23 lata temu.

2012/07/09

Prezydent



Dzisiaj byłem asystentem Rafała. Taka praca.

2012/07/04

taste it





Wczoraj burze szalały przez cały dzień, a wahania napięcia nie pozwalały mi spokojnie pracować. Zadzwonił mój tato i poprosił mnie, żebyśmy pojechali z naszym starym psem do weterynarza, bo już jest źle i chyba trzeba uśpić szesnastoletnią, wredną jak szlag suczkę. Wredota niezwykła, każdy z nas (w dawnym domu) przynajmniej raz padł jej ofiarą. Nigdy jeszcze nie spotkałem tak szurniętego psa. A ponieważ u nas w domu najczęściej psów było najmniej dwa, więc wszystkie drzwi były zamykane, bo Figa rzucała się na wszystko i na wszystkich. Co nie znaczy, że jej nie lubiłem. Na swój sposób. Figę kupiliśmy na targu rok po śmierci mojego pierwszego psa. Luśkę zabiła choroba jak miała 7 lat, też kupiona na targu od faceta, który bezmyślnie stał w upał ze szczeniakiem na rękach. Luśka była fajnym mieszańcem terrierów, super dobrym psem. Figa była jej zaprzeczeniem. I jakoś na mnie trafiało zawsze bycie przy odchodzeniu moich psów.

W książeczce zdrowia Figi znalazłem kartę pierwszego szczepienia mojego pierwszego psa - Luśki. Ależ to już lat minęło. Jak Luśka odchodziła, to na topie u mnie był INXS.



2012/07/01

Epicki wypad









Tydzień temu chłonąłem świt nad zalewem w Horni Becvie, dzisiaj już z własnego balkonu. Obudziłem się jakoś na dwa kwadranse przez sygnałem budzika. Spać się nie dało w tym upale. Pojechałem po Zbycha i plan był taki, żeby pojechać autem do Strzelina, tam z rowerami wsiąść w pociąg i Wysiąść z Ziębicach, by czerwonym szlakiem (pieszym) wrócić do Strzelina. Piękna ścieżka, bardzo urokliwa, kilka razy dość wymagająca. Momentami gubiliśmy szlak, ale generalnie świetnie się jechało. Kilka szalonych zjazdów, jeden aż za. Rower zrzucił mnie trzy razy - dwa na podjeździe, jeden na zjeździe. Znowu kask uratował głowę. I okulary.







Wrzut jak z odpustu, ale cóż - czasem słońce - czasem deszcz.