2008/08/29

Dość!

Dość patosu. Czas na rekreację.

Fota dokumentacyjna dla tych wszystkich, którzy chcą robić remont. Ten człowiek remont zrobił. Dwoił się, troił się... zwielokratniał. I nic. Poświęcam te 20 minut ustawiania statywu, 5 minut zrzucania z karty, rok leżenia na dysku i chwilę nudy w pracy zabitą szybką zabawą. Niech obecny tu w wieloosobowej formie Paweł zagości na Waszych monitorach. Niech głęboka troska bijąca z jego oblicza przemówi do Waszych umysłów.

Moi drodzy: na prawdę kiedyś będzie jeszcze tak, jak kiedyś.

2008/08/25

Bezdomna w CSW - nie widziałem więc piszę.

Jak to tradycyjnie w Polsce się odbywa, najwięcej pisze się o tym, w czym się nie było lub nie uczestniczyło. Ja uczestniczyłem choć nie byłem, a wszystko co napiszę tu jest przekazem szczątkowych rozmów telefonicznych z autorem tych zdjęć, którym jest Paweł Syposz. Od soboty finalnym elementem wystawy pod kuratelą Adama Mazura Efekt Czerwonych Oczu jest Galeria Bezdomna jako projekt Tomka Sikory, Andrzeja Świetlika i Jakuba Winiarskiego. Lokalny Artysta dzięki uprzejmości przyjaciół był na niej obecny duszą i pracą. Na fotografii powyżej w górnym rzędzie mały wycinek jego słynnego cyklu Autobiografia, który od momentu jego wymyślenia stał się podwalinami dla zupełnie od nowa piszącej się historii fotografii polskiej na początku XXI w. Ta fotografia (powyżej) jest dowodem na to, że ktoś to zauważył. Poniżej moich prac zainstalowała się Magda Wunsche.

Paweł Syposz, powiernik mojego dzieła i wielki przyjaciel swą wielkość udowodnił trzema metrami kwadratowymi papieru prezentując silnie konceptualną pracę mówiącą wprost o rzeczach jasnych, o których nie piszemy i nie myślimy, i o których boimy się myśleć, choć myślimy o nich cały czas. Pawłowi z tego miejsca składam serdeczne i stokrotne dzięki za pomoc w realizacji powieszenia.

Anna Karolina Wajs przejmuje wino od Winiarskiego na czterech metrach kwadratowych trawy na ziemi. Tak bywa na trawie.

Była też kniga, która kilku osobom zrobiła kilka dziur w życiorysie. Paweł Syposz, Armand Urbaniak i Wojtek Sienkiewicz produkowali rok ponad książkę poświęconą przyjacielowi 2/3 z nas, choć ja się też dość dobrze z Mariuszem Piesiewiczem pośmiertnie zaprzyjaźniłem. Traktuję więc go jak przyjaciela, choć nie dane nam było się poznać osobiście. Może kiedyś przyjdzie na to czas. Tu właśnie jeden z 1000 egzemplarzy, który udało nam się opublikować po roku pracy i Bóg wie czego jeszcze.

* * *
Paweł powiedział, że było super. Więcej nie mówił, bo był zły, że wracał do Wrocławia 20 godzin. Mniejsza o przyczyny. Paweł to przyjaciel, więc ja mu wierzę. Było super. Będzie jeszcze super, bo wystawa wisi do 30 sierpnia. Bywający w Warszawie fani tego bloga muszą to zobaczyć.

2008/08/22

moje prace w CSW od 23.08.2008 przez tydzień...

...podczas Galerii Bezdomnej. Zawiśnie 10 prac z serii roboczo nazwanej "Ludzie po drodze", a finalnie rozpoczęty w tym roku cykl nie tyle nazywa się, lecz jest "Autobiografią" w myśl tego wszystkiego, co napisałem w postach o tej co ten etykiecie (LPD). Zapraszam do CSW, mnie raczej nie będzie, ale dobrzy ludzie mają zadbać, by było mnie widać.

2008/08/21

Co L.A. ma w lodówce, kogo to ma obchodzić, jakie są tego konsekwencje dla potomności i co do tego ma Biedronka?


W roku 1984 zostałem wprowadzony w tragiczny błąd, który owocował aż do roku 2008, czyli przez 24 lata. Ale od początku.

W 1984 roku miałem 5 lat i pamiętam z tego czasu już niemal wszystko, prawie dzień po dniu. Pamiętam, jak w sklepie spożywczym sieci (kto by to wtedy tak nazwał) Społem w pod wieżowcem w Oławie na superdługich półkach leżały (stały) puszki zielonego groszku, ciągnęły się połyskujące butelki z octem i właśnie puszki z czymś białym, co miało dziwny smak i nikt nie wiedział, jak to się nazywa. Szarpiąc swoją mamę za rękę nakłoniłem ją do zakupu tego czego czegoś, w domu rozpocząłem konsumpcję i byłem zachwycony niesamowitym smakiem, aromatem, konsystencją owoców z puszki. No, czytać nie umiałem niestety w języku dalekiego wschodu, ale jakoś wszedł mój tato do domu i zapytałem go - jako autorytetu od dziwnych rzeczy - co to jest. Odpowiedź była tak pewna, że przez 24 lata byłem pewny czym to jest. Ojciec bez namysłu rzekł, że to "kasztany". Oczywiście nie znał języka dalekiego wschodu, w jakim były informacje na puszce, ale był wizerunek tego:
Rysunek ze strony: http://www.insideout-architects.com/reddogrambutan.html

Chyba rozumiecie, że gdyby powiedział, że to marynowane jeżowce, to mógłbym tego więcej nie tknąć. Albo szukałbym bym dalej. Zrozumcie też, ile razy w sklepach zrobiłem z siebie idiotę pytając obsługę (przez 24 lata) o kasztany w zalewie. Nawet google tego nie wie. Nie wie o tym ani Alma, ani EPI Market, ani Hala Targowa we Wrocławiu, ani Stadion X Lecia. Nie wiedział nikt.

W miniony weekend przypadkiem będąc u kogoś na stole zastałem spodek i właśnie coś, co zapachem zaczynało mi przypominać aromaty z dzieciństwa. Nie mogłem się oprzeć tylko cholera bałem się zapytać, co to jest. Więc żeby nie zrobić z siebie większego idioty powiedziałem: "O ja pierniczę, sto lat ich nie jadłem" jednocześnie nabijające jedną białą galaretowatą kulkę na widelec i bacznie się jej przyglądając pochłonąłem.

To było to. co prawda nie do końca, bo to było liczi w syropie, ale osoba goszcząca mnie szybko i bez użycia brutalnej siły powiedziała, że są też w Biedronce rambutany i mają intensywniejszy smak i aromat. No właśnie, intensywniejszy. One i tak mają bardzo charakterystyczny smak, ale pamiętałem go z dzieciństwa. W wieku 5 lat człowiek ma kubki smakowe chyba jeszcze na łokciach, no więcej ich ma niż teraz i bardziej wyczulone na słodycz. Kupiłem kilka puszek rambutanów w zalewie po 7 złotych 99 groszy i jadłem, jadłem jadłem. Chciało się ryczeć z jakiegoś powodu. Raz, że wspomnienia stały się żywsze, a dwa, że teraz ich smak w sumie przypomina już nie nieosiągalnego kasztana w syropie, a po prostu zwykłego rambutana. Nic ponad 731000 odnośników w google.

Jaka rada: Kłamcie swoje dzieci albo ich nie kłamcie.

Jak skłamiecie maskując niewiedzę, to jest szansa, że coś zostanie bardziej docenione.

Jak nie skłamiecie, to jest szansa, ze wszystko stanie się zwykłe i na wyciągnięcie ręki. I sama puszka rambutanów za 7.99 zł nie wystarczy od pełni szczęścia.

2008/08/19

Akira Komoto - Widzenie

Akira Komoto - Seeing - reprodukcje pochodzą stąd.

Akira Komoto (ur. 1935) to jak łatwo zgadnąć japońskiego pochodzenia artysta. Jest wyjątkowy nie tylko dlatego, że jest jednym z bardziej znanych twórców z tego kraju, ale również dlatego, że stosunkowo łatwo zapamiętać jego imię i nazwisko. Dziwi zatem, że google po wpisaniu jego godności do wyszukiwarki podaje nieco ponad 8000 odwołań. Wojtek Wieteska ma ponad 53 tyś odwołań. Nie dyskredytuje tu Wojtka Wieteski, ale fakt ten dziwi nieco. Dziwi też, że w Polsce ten artysta był obecny (1981 rok, CSW) i Polscy artyści byli obecni z nim na świecie podczas wszelkiej maści festiwali (głównie Natalia LL).

To, co mi nakazuje podzielić się ze światem działaniami Akiry, to to, że wydaje się on mi być rasowym outsiderem. Nie jak na dzisiejsze standardy bycia nim (dzisiaj jego prace były by nazywane celowym anachronizmem). Jak na standardy lat, gdy w Polsce królował konceptualizm. Gdy tu wystarczyło pić na sympozjach i zrobić 100 odbitek baby z parówką w zębach. Komoto może też pił, może też konceptualnie pracował, ale był wtedy malarzem, który postanowił się sprawdzić, jak uda mu się zakłamać świat za pomocą krajobrazu, farb olejnych i slajdu 4x5 cala.

2002 roku widziałem album, do którego nie mam już niestety dostępu, nawet nie można go namierzyć w sieci, ale widać w nim, w jak skrajnych warunkach artysta ten musiał pracować. Na prezentowanych fotografiach akurat chodziło o wywołanie pewnego złudzenia, natomiast na wielu reprodukcjach nie można było odróżnić gdzie gdzie malarstwo łączy się z obrazem rzeczywistym. Wyobraźcie sobie ogrom czynności i zmiennych, które Akira musiał kontrolować. Musiał wiedzieć, jak zapewne jakiś Kodachrome zarejestruje błękit nieba, jak on się zmienia w krótkim czasie, jak schnie farba na danym podłożu i jak przesunie się Słońce na nieboskłonie. Nie wspomnę o samym malowaniu, ob to jakby dla malarza naturalne.

By uzmysłowić w realiach dzisiejszych czasów jego działania, to chyba trzeba by było cyfrakiem sfocić obraz później focony, wydrukować go z na skalibrowanym sprzęcie i wywiesić czy okleić dajmy na to telefoniczny słup. Można to zrobić od razu wszystko w edytorze graficznym. Ale ile w tym będzie ze sztuki? Czy wtedy też będzie chodzić o obraz? Czy o czynność? Czy o pomysł? Czy o docenienie kunsztu? W przypadku Akiry Komoto nie wiem jak to ocenić. Wydaje mi się, że najprościej: mi się podoba. Dla mnie to niesamowite i przekorne prace. Mają ładunek, którego nie mają w większości dzisiejsze realizacje.

Poza wszystkim dają kolejny punkt zaczepny: czy dzisiaj ktoś ma pomysł na medium fotografii?

Dla mnie Akira Komoto to ten sam poziom niesamowitości i wdzięku jak prace Andy Goldswothy'ego.

Bartek z Jaśką na pasku.


Bartek z dwuoczną Jaśką na pasku nad jeziorem na Opolszczyźnie. Bartek to kolega kupel z pracy Bogusia z Opola, którego fotografii nie mam jeszcze. Z Bogusiem studiujemy na ITFie.

* * *
Lichym światłem zza chmur wiercąc blendą 150x110cm manewrował Paweł.

2008/08/16

Transkarkonosze 08.2008 - cz. II

Dupa. Nie pojechaliśmy. Rano o 5.20 za oknami piorunowa dyskoteka. To nie pogoda na spacer po górach, w których notuje się najszybsze wiatry w Polsce. Trudno. Traskarkonosze odwołane do odwołania.

2008/08/15

Transkarkonosze 08.2008

Już za kilka godzin wasz Lokalny Artysta, kwintesencja odszczekalizmu, głupiogadalizmu, pierdupierdulizmu i oberupieprzyzmu wsiądzie w pociąg, który przetransportuje go do Jeleniej Góry. Wcześniej dołączą do niego 2 postacie. Łącznie będzie ich 3/4 z tego, co na powyższej archiwalnej fotografii (o lewej: Loklany Artysta czasem też będący Wojtkiem Sienkiewiczem, dalej Stefan czyli Kryśka, Patrycja co jej jutro nie będzie bo ma 2 dziecko w drodze, na końcu Kamil, co jest po trzydziestce a dalej nie może kupić piwa w budzie). Fota powstała w listopadzie 2003 roku. Jutro tam będą spać zajedyne 26 zł 70 gr wraz z opłatą klimatyczną. Musieli by dopłacić 7 zł jeśli nie mieli by własnych śpiworów. Nie lubią być dymani przez PTTK, więc biorą śpiwory. Samotnia w Kotle Małego Stawu czeka. Lokalny Artysta będzie walczył jutro z ciężką pogodą, bo liczy na to, że w końcu zobaczy Śnieżne Kotły. Zobaczy albo nie zobaczy, bo waga pokazała z klamotami 102550 gramów. To i tak 20000g więcej niż Lokalny Artysta netto. Niebawem powinna się ukazać notatka z tego wyjazdu po latach. Miał jechać Oleyneetschack, ale magnetyzm Mazowsza nie pozwolił mi wyrwać tyłka z fotela. Ale nie poddał się bez walki.

2008/08/14

Pierwszy wywiad z Lokalnym Artystą po urlopie. Bez cenzury.


Redaktor: Wypoczęty?

Lokalny Artysta: A tak sobie, powrót z urlopu, mimo bardzo małej odległości (110km - przyp. red.) zawsze wyczerpuje cały zapas energii zebrany podczas urlopu. Jednak całe szczęście wróciłem z urlopu szybciej. Miejsce piękne, jednak coś było nie tak z pokojem, niby drugie pięto, a zadyszka jak na szczycie Mariottu po schodach. I nie spaliśmy. Pies też nie spał. Jednak zostało nam kilka dni wolnego i w domu odsypialiśmy (śmiech).

Redaktor: Jednak mimo zapowiedzi w rozmowie telefonicznej sprzed urlopu zarzekał się Pan, że nie weźmie ze sobą żadnego aparatu. Że wakacje będą dla duszy. Że nie będzie męczenia małżonki, by blendą świeciła ludziom po oczach... rekreacja. A jak było?

Lokalny Artysta:
Było ciężko. Mamiya i statyw swoje ważą...

Redaktor: ...czyli jednak sprzęt pojechał z Panem?

Lokalny Artysta: Ależ oczywiście. Wie pan, ja jestem jednak troszkę idiotą, zabrałem sprzęt, woziłem się z nim na plecach rowerem trekingowym po górach. No, każdy normalny już na sam widok roweru na kołach 700C jadącego kamieniach (bez amortyzatorów) puknął by się w czoło. Ci normalni, których ja spotkałem byli wyrozumiali - pukali się w czoło jak widzieli, gdy z całym majdanem tnę w dół po kiepskiej drodze, a z tylnych hamulców dymi się i rozrzucają na boki fragmenty zniszczonych klocków hamulcowych.

Redaktor: Słowem kupa śmiechu. No dobrze, ale urlopy i wyjazdy są domeną ludzi pracy, szarych zjadaczy chleba, którzy pracują dzień po dniu i żyją od weekendu do weekendu, od urlopu do urlopu. Artysta w końcu co dzień robi to co kocha, więc robią to co kocha nie musi mieć od tego odskoczni, bo całe jego życie kreuje on sam w sposób jaki chce.

Lokalny Artysta: Po części ma pan rację. Taka sytuacja jest możliwa w kraju, w którym dba się o kulturę, a Polska takim krajem nie jest. Nie mamy ani rozwiniętego rynku sztuki, który uniezależniłby artystów od konieczności codziennej pracy na to, by utrzymać swoje prawdziwe życie. To wszystko dopiero zaczyna się dziać. Są tego pierwsze oznaki, są artyści, którzy mogą jednym obrazem zarobić na spokojne życie na rok lub dwa. Możliwości są, ale są wciąż za małe. Z wyłączeniem Warszawy jest mało galerii, które zajmują się promowaniem młodych artystów, wyłapywaniem ich z tłumu itp. I żeby to nie byli sami koledzy kolegów...

Redaktor: czuję tu znowu pewne odniesienie do aktualizacja.info...

Lokalny Artysta: ...no to jest piękny przykład matolenia (taki nowy wyraz). Zobaczmy na listę. Pisałem już o tym wielokrotnie. Na tego rodzaju rankingach najłatwiej znaleźć klucz: już sławni, już modni, paru kumpli. Cel ma to taki, że bez sławnych i modnych na listę nikt nie zwróci uwagi. Krytyków jest u nas jak na lekarstwo, a poziom ich umiejętności średni, co widać po wystawach pod ich kuratelą.

Redaktor: No dobrze dobrze, ale może wróćmy do tematu samych wakacji. Co zwróciło Pańską uwagę na kanikule?

Lokalny Artysta: ...hmm... no była taka jedna rzecz. Młodzi rodzice po czterdziestce z dziećmi w wieku 2-3 lata. wyobraź sobie piękny hotelik, położony w pięknym miejscu nad śliczną rzeczką płynącą między Górami Bialskimi i Złotymi. Poranek, schodzę do kuchni, by w orzeźwiającym powietrzu przygotować śniadanie. Pachnące czeka na stole, schodzi żona, siadamy do jedzenia (posiłki przygotowywaliśmy sami, ob żona ma alergię pokarmową). Wsłuchując się w dźwięki łąki pierwszy kęs jajecznicy na maśle i jakiś smarkacz z wielką koparką hucząc plastykowymi kołami po terakocie drze się udając widlastą ósemkę. I zapierdziela tak w kółko. Czterdziesto-kilku-letni tatuś, w krótkich bojówkach, koszuli z krótkim rękawem wpuszczonej w spodnie, telefonem przy pasku, sandałach i błękitno-spranych skarpetkach przerywa tylko na chwilę rozmowę z identycznym tatusiem, ale z telefonem przypiętym z drugiej strony pasa, by rzecz: Mikołajku, dobrze się bawisz? Super chuju jebany - taka mi odpowiedź się wyobraziła. Bawię się w chuj dobrze, szczególnie mam w chuj frajdy jak zapierdalam po kuchni przy stole, gdzie ta pani w ciąży z tym łysym panem jedzą śniadanie. Tak, pięknie potrafi być na wakacjach. Albo inna młoda mama koło pięćdziesiątki z chodem kaczki, zielonych gaciach i kucykach a'la Pipi Langsztrumpf (nie wiem czy dobrze przeliterowałem). Czytała swojemu Antosiowi cholerną bajkę na głos. Jemu i 25 innym jedzącym w jadalni śniadanie.

Redaktor: Czyli młodzi rodzice na progu XXI wieku to zmora wypoczynkowa?

Lokalny Artysta: Nie, absolutnie,ale chyba ja wolę inne metody wychowawcze niż te już wypaczone z artykułów prasowych kolorowych pism. Rodzice tak już oszaleli, że nawet nie starają się budzić we własnych dzieciach poczucia autorytetu-rodzica. Dzieci traktują otoczenie już nie z ciekawością, a jako poligon. Nie licząc się ani z roślinami, ani ze zwierzętami, ani z ludźmi. A rodzice co? Bierze taka mama takiego dzieciaka i mu tłumaczy co ja robię. A on się drze jak cholera bo on woli terkotać cholerną zabawką niż zobaczyć, jak piecze się pstrąga. I ma to w dupie, że może ja po to przyjechałem na koniec świata, by mieć cisze i spokój.


Redaktor: Ależ niech pan da spokój, przecież to dzieci, nie ma co się unosić...

Lokalny Artysta: No tak, tak. Ale jak nie ma! To nie problem dzieci, tylko rodziców idiotów, którzy nie widzą, że dziecko nie wie co to jest kara, co to jest nagroda. Nie chodzi o to, by je bić czy namiętnie karać, ale jakim rodzicem będzie dziecko, które nie umie znaleźć różnicy. Jak ja będąc brzdącem przywaliłem wczasowemu koledze klockiem w głowę, to zostałem publicznie upokorzony klapsem w tyłek. W życiu nikogo nie uderzyłem od tamtej pory. Teraz te dzieciaki tłuką się cały czas, a rodzice: Michaśku, tak nie można, pobrudzisz sobie ręce, ty wiesz na czym on mógł siedzieć?? A potem te rączki pchasz do buzi, oj Michaśku...

Redaktor: No tu pan troszkę przesadził.


Lokalny Artysta: Wiem, ale koloryzowanie służy. Niech pan zobaczy na wojnę, która mnie zaskoczyła na koniec urlopu. Nie ma autorytetów, bo dwa skrajne. Jest mama USA i tata Rosja. Jak mama napierdziela Irak i Afganistan, bo zacieka ropą, to tata krzyczy - zostaw, niech cieknie. Pocieknie pocieknie, a zdrowa blizna jest lepsza niż pudrowana zszyta rana. Jak Tata bywa brutalny, to mama wkurza się również, że ona owszem też tnie lancetem, ale przynajmniej upudrowane to jest. A dzieci? Rodzina NATO, Rodzina ONZ, Rodzina Unia... Wszystkie jak zwykle wolą pudrowane rany mamy niż ciężkie sznyty taty, a potem się wszyscy dziwią, że tata posądza mamę o cynizm. Ja pierdykam.

Redaktor: To może jeszcze jedno...


Lokalny Artysta: Nie! Już dziękuję, nie chce mi się gadać. Wyczerpały mnie te gadania, boli mnie łeb i kręci mi się głowie. Mam to już w nosie. Byłem miły i tłumiłem w sobie agresję, która zawsze ze mnie wyciekała w kierunku moich rozmówców. Teraz się doigrałem...

Redaktor: ...no ja przepraszam, nie chciałem wyczerpać pańskiego...


Lokalny Artysta: Dość. Dodam tylko, że ilustrujące ten wywiad zdjęcie jest nieudane i wcale nie jestem z niego zadowolony. Nie pokazuje nic wartościowego, jest kiczowate, źle zeskanowane, nie ma dobrego tematu ani powodu, by je wykonać. Tak, cicho kretynie, wiem o co chcesz spytać! Zrobiłem je po to, by nie wrócić z nienaświetloną rolką. By się ludzie nie śmiali, że przepadłem w górach na kilka godzin na rowerze z kilkunastoma kilogramami sprzętu na plecach i nie zrobiłem jednego zdjęcia. To kurwa macie. Dwa!

Redaktor: ...ależ ależ, panie Lokalny A...


Lokalny Artysta: Milcz! Dość, mam dość, Wszyscy won! Mam dość, jestem już zmęczony...

2008/08/09

obiektyw(nie) winietuje

Wobec konfliktu zbrojnego jaki dzisiaj wybuchł w Gruzji postanowiłem skorzystać z mniejszego ruchu na innych niż informacyjne witrynach. Obejrzałem denny film na TVP 1 i obudziłem iMac'a. Klepiąc bez sensu po kolejnych linkach dotarłem do galerii pokonkursowej BZWBK Foto. Oglądam i nie powiem co mi się podoba, a co nie. Ale ponieważ wredny jestem i podniesiony do kwadratu przez bycie malkontentem, doszukałem się klucza do sukcesu. Winieta. Okazuje się, że fotografowie jak kiedyś musieli znać się dość dobrze na technikach ciemniowych, by cokolwiek pokazać takim jak chcą, tak teraz muszą tylko czytać fora internetowe. I zdolności do pracy w edytorach graficznych też najwyższe być nie muszą.

Z czego to wynika?

Mam teorię. Kiedyś, gdy zerojedynkowe media dopiero wchodziły do powszechnego użycia, ludzie martwili się, czy podołają jakościowo. Potem - nie wiadomo kiedy - okazało się, że ich jakość dalece przeskoczyła ilość informacji, które można było przekazać za pomocą środków technicznych sprzed dekady. Słowem: NIC NIE CHCE SIĘ SAMO SPIERDZIELIĆ. Przy wysoce doskonałej jakości obrazów cyfrowych nie ma tego czegoś, co tak urzekło kiedyś wielu z nas. Elementu przypadkowości.
Skoro nie da się, skoro fotografie w pewnym momencie z każdego aparatu będą wyglądać tak samo, to trzeba je indywidualizować w taki sposób, by choć w niewielkim stopniu je zniszczyć i pozbawić bezdusznej dosłowności.

Dla poparcia tego twierdzenia wystarczy sobie wyobrazić, co by było, gdyby w erze ubiegłej, srebrowej fotografii istniał tylko jeden film, jeden wywoływacz i jeden cykl ogólnego postępowania z obrazem. Wszystkie foty, jak bardzo nie były by kombinowane, były by bezduszne. Nie ma momentu magii, nie ma tych 5% przewołania, przesuszenia, rysy itp. Doskonałość "cyfry" w końcu stała się (no, dość szybko) nudna i monotonna. Jeszcze 5 lat temu nikt by się nie odważył - mówiąc technologicznie wprost - poobcinać histogramu. Teraz skończyła się pewna era.

Czy dobrze? Myślę, że tak. Ale chciałbym, żeby fotografowie zrozumieli, że tak jak kiedyś w ciemni zrobiło się złą technologicznie odbitkę, to nic jej nie ratowało. Teraz tylko im (no nie wszystkim) wydaje się, że ich nowe narzędzia są łatwe, ale wystarczy "rozebrać" kilka z prezentowanych zdjęć, by zrozumieć, że technicznie są złe. Szanowni Panowie, do roboty. Uczyć się trzeba. Książki tanie, koledzy chętni do pomocy. A jurorzy kiedyś przestaną może oglądać foty na matrycach swoich laptopów, albo ktoś zrobi porządne printy. I nie będzie litości. Oby.

2008/08/05

Nie ma autorytetów

Wakacje się skończyły, ale urlop jeszcze trwa. Wczoraj wróciłem i Andrzej poinformował mnie via Skype, że Ireneusz Zjeżdżałka nie żyje. Znaliśmy się wyłącznie przez kilkadziesiąt rozmów przez e-mail i GG, ale - mimo szczerych chęci - nie dane nam było się poznać "na żywo", czego bardzo żałuję. Tak czy siak boli mnie bardzo. Nie chodzi już o to, że to młody człowiek, nie chodzi o to, że dla mnie ważny jako artysta, krytyk i redaktor. Nie chodzi nawet o to, że nie wiedziałem tego, że wszyscy mówili o nim "Eryk". Już o nic nie chodzi...