POznań w biegu

Wsiadłem na Mikołajowie w pociąg, który w dwie i pół godziny przewiózł mnie do POznania, w którym chyba ostatni raz byłem w 1990 roku. I nawet dużo zapamiętałem, może z wyjątkiem pływalni miejskiej w synagodze. I taniej restauracji, która nie była tania. Z dworca odebrał mnie Michał, a zaraz po nim przyjechał Mariusz kochający Fiaty. Bardzo się poirytował (oczywiście w Mariuszowym pojęciu słowa "irytacja"), gdy się spytałem, czy po czterdziestce tak jest, że się kocha Fiaty. Chłopaki odstawili mnie do rynku, gdzie miałem w Arsenale spotkanie w temacie mojego wniknięcia w struktury ZPAF.

Po spotkaniu poszliśmy z Michałem na piwo do jakiejś fajnej wielopoziomowej knajpy, z tarasami i wąskimi klatkami schodowymi, antresolami. Zapytałem Michała, czy to takie miejsce jak wrocławski Kalambur, że tu przychodzą artyści. Powiedział, że tak, ale raczej mniej tu artystów, a więcej tych, co tak myślą. Powiedziałem, że to właśnie tak jak w Kalamburze. Albo tak jak z Pho na stadionie w Warszawie. Kupił mi piwo i piliśmy niemal w biegu, bo musiałem wracać na szybko. Zapytałem, czemu w POznaniu pijemy Tyskie, a nie Lecha, skoro Lech jest tutejszy. Michał odpowiedział: bo Tyskie jest dobre. Tak, Tyskie jest dobre. Kupiłem drugi zestaw Tyskiego, wypiliśmy i tramwajami (trzema różnymi - z wnętrza których Michał pokazywał mi ciekawe miejsca POznania) pojechaliśmy na dworzec.

Cały czas myślę o słowach Mariusza, że najłatwiej jest przejść do historii, gdy się założy wydawnictwo, które będzie wydawać w Polsce albumy o fotografii. Każde już przeszło do historii.

Foty znowu z komórki. Nie chciało mi się dźwigać co raz cięższych aparatów. Nie wiem, czy one może rosną? Czy ja maleje.