ziemia nie kłamie.

Dieter wybiegł z domu potykając się o próg. Ma pięć lat, a wiecznie tak robi. Niedzielny obiad nie jest w stanie zatrzymać go w domu i pędzi na dwór kiedy tylko może, jedząc w biegu i gubiąc w pędzie kolejne kluski. Upalny maj, rolnicy z rodzinami przechadzają się po wsi idąc spod świeżo wymurowanego pomnika ku pamięci ofiar minionej właśnie wojny. Jeszcze nikt nie wie, że ta wojna w przyszłości będzie nazywać się Pierwszą. Nikt nie myślał o drugiej. Matka Dietera nie zwróciła uwagi na wybiegającego z domu malucha, choć ten mało nie wywrócił jej z rąk stosu naczyń. Ona patrzy wciąż przez okno w kierunku stacji i czeka. Dieter bawi się na dworze, lata między starymi jabłoniami. Matkę z zamyślenia wybudza tępy chrzęst rozdeptanego porcelanowego talerza. Dieter stoi i mamie prosto w oczy. Nie widzi jej zza firany, ale wie, że widzi jego smutną minę i nowe sandały ubabrane sosem. Ale wie, że ona nie będzie krzyczeć.

Nie jestem mistrzem tego rodzaju historii. Może lepiej, że tego nie uskuteczniam. Każdy dzień tutaj udowadnia mi, że akt własności kawałka ziemi nie daje mi spokojnego myślenia o jego posiadaniu, o szczególnym z nim związku. To tylko umowa. Ogólnie posiadanie fragmentu tak "wiecznego" obiekty przez tak nietrwałą istotę, jak człowiek - brzmi śmiesznie. Jednak tu jest jeszcze inaczej. Wystarczy iść na ogród i szykować grunt pod trawnik by wykopać fragment historii. Kiedyś pod domem rodziców wykopałem stary dzwonek rowerowy, bo w Oławie była fabryka takich akcesoriów. Gdzieś mamy wieszak na ubrania z wypalonym logo i Ohlau w nazwie. Powyższy fragment to jeden z trzech dzisiaj wykopanych. Jedyny z sygnaturą. Altwasser to obecnie dzielnica Wałbrzycha (Aqua Antiqua w średniowieczu, po naszemu Stary Zdrój). W sieci jest komplet informacji o porcelanowej manufakturze Tielschera, łącznie z sygnaturami. Ta powyższa jest z lat 1934 - 1945. Ponoć to słaby okres fabryki, choć biel tego fragmentu jest niezwykła. To bardzo trudne myśleć wciąż o tym, że jest się przypadkowym emigrantem. Ludzie tak bardzo chcieli zapomnieć o tym, że ta ziemia nie jest ich, że stracili swoją historię i nie utrzymali tej, która tu wyrosła przez lata. Finalnie nie mamy żadnej. Nie ma dolnośląskiej kuchni, tradycji, świąt, rytuałów. Nic rdzennego.