29 styczeń 2009 - godzina 8:51 - Miki

3100 g, 57 cm. Resztę napiszę później.

Siedząc przy rodzącej Gosi, która wyłożyła w poród naszego synka całą energię, którą zebrała przez 28 lat, poczułem się tak mały, że stwierdziłem, że czas zamknąć obrazowy terroryzm. "Spłodziłem syna" to brzmi jakoś patetycznie. Ja spłodziłem. A guzik. Moja rola poza samym chceniem stworzenia dziecka skończyła się na chwili przyjemności. To, co przeżywa rodząca kobieta, miks bólu, cierpienia i euforii, jest - mnie, mężczyźnie - niedostępne. Wymyśliłem teorię, że faceci wykombinowali sobie politykę, sztukę i inne rzeczy w ramach zastępczych wyzwań, bo w życiu, cokolwiek by nie robili swoimi małymi aparacikami (skojarzenia dowolne), to i tak nie zbliżą się na mikron do tego, co przeżywa kobieta rodząca dziecko. Sztuka wymaga intelektu, bo ktoś tak ją określił. Wymaga wrażliwości, cierpienia i skupienia. Kobieta rodząc ma to wszystko niejako z natury. Co chłop może o tym wiedzieć? Gówno. Może próbować sobie wyobrazić, by potem przyjść do domu i rzecz, że ma żal do świata, że go boli ząb. Żaden ból fizyczny, jaki znam, nie był nawet w ułamku tak silny jak ten, który towarzyszył porodowi, którego byłem świadkiem.

Katka napisała mi sms rano, gdy już ojcem zostałem, o takiej treści: Gratulacje, urosłeś chyba pięć centymetrów. Oddzwoniłem i powiedziałem jej z pełną powagą: nie, ja po tym wszystkim czuję, że ja cały jestem jak pięć centymetrów. Taki mały.